در عوض

از دو طریق می توان به خواسته ها رسید : راه سخت و راه سخت تر .

راه سخت ، همین راه مردم عادّی ست . با زور و فشار می خواهند به خواسته های شان برسند و راه سخت تر ، راه رهروان

معنوی ست که رسیدن به خواسته ها را بهانه ای می کنند تا تجربیّات معنوی کسب کنند و در راه شان پیش روند .

آدم های عادّی خوبی های شان را می دهند تا به آرزوهای شان برسند . آرامش شان ، راستگویی شان ، وقار و

متانت شان ، ...

و سالکین راه معنوی ، بدی های شان را می دهند تا در عوض خواسته های شان را بگیرند ؛ ترس های شان ، غرور و کبرشان ،

وابستگی و طمع شان ، شهوت و ضعف های شان .

راه دوّم ، راه رسیدن به اصل خواستن است ، نه فقط خود خواسته ، بلکه کشف خواستن یک چیز ، کشف آرزو ، کشف این که

همه ی این ها بهانه بوده تا طفل را به مدرسه بکشاند ، به راه .