در اجتماع ، آدم ها چون جمع زندانیانی در سیاهچال که پایشان به زنجیر بسته شده ، به هم بسته و وابسته اند .
با هم می نشینند و با هم بلند می شوند و با هم می روند .
با اجتماع بودن یعنی ماندن در سیاهچال . سیاهچال امیال حیوانی و کارهای بیهوده و افکار فاسد .
ماندن با اجتماع ، ماندن در سیاهچال نفسانیّات است و راهی برای معنویّت نمی ماند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر