احساس ، چاله ای ست که روح در آن
سقوط
و به آن عادت کرده و عمری را در سیاهیِ ناتوانی و اسیری می گذراند .
برای خروج از این چاله ، مهمّ است که روح ، قدرت های خویش را بازیافته ، خودش را بیرون بکشد و به راهش به سوی خانه ، ادامه دهد . وگرنه هر چند تناسخ که ادامه پیدا کند ، همچنان اسیر و در
چاله
می ماند .
تنها راه پیمودن مسیر معنوی ، در دست گرفتن کنترل احساسات است ، همچنان که باید ذهن را کنترل کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر