جهان شخصی ، مثل آزمایشگاهی می ماند که روح در آن ، به کسب شناخت خویش و تمرین بودن در عرصه ی زندگی
می پردازد .
زندگی ، و بودن در میان ذهن های متفاوت ، حالات و شرایط گوناگونی برای روح به وجود می آورد که تحلیل و
تجزیه ی آن ، به آزمایشگاهی ساکت و مجهزّ نیاز دارد ؛ مجهزّ به آگاهی ، به آخرین دستآوردهای معنوی .
در این آزمایشگاه ، روح شرایط خودش را در زندگی و موقعیّت های گوناگون آن بررسی می کند و بهترین روش را با توجّه به هدفش در زندگی انتخاب می کند .
گاه روح در عرصه ی زندگی احساس شکست می کند و گاه پیروزی ، گاه او بر اجتماع غلبه می یابد و گاه اجتماع بر
او ؛ همه ی این حالت ها در این آزمایشگاه درونی و شخصی ، مورد تحلیل قرار می گیرند و علّت شکست ها و پیروزی ها
به دست می آید .
جهان شخصی ، اصلی مهمّ و غیرقابل چشم پوشی برای رهروان معنوی ست . با حضور در این جهان ، آن را قدرتمند
می سازیم .
چون هر چه به دست می آوریم ، در نتیجه ی حضورمان در این جهان است . و هر چه قوی تر باشد ، به نتایج بهتری برای مقابله با اجتماع دست می یابیم . چون اجتماع و جاذبه ی آن قوی ست و شخص باید خیلی قدرتمند باشد تا بتواند از گردونه ی این دستگاه گریز از مرکز که همه ی روح ها را آشفته و بی قرار و سرگردان می کند ، خارج شود و خودش مسیر خودش را انتخاب کند .
و این قدرت و آگاهی کسب این قدرت ، در جهان شخصی روح به دست می آید ، جهانی که هیچ کس ، حتّا نزدیکترین کسان در آن نباید راه بیابند ، به جز استاد ؛ چون دیگران با احساسات و انتظاراتشان ، در تصمیم گیری فرد اختلال ایجاد می کنند و
نمی گذارند که روح به عدم وابستگی برسد ،
امّا استاد کمک می کند تا وابستگی ها قطع شود و وقتی که تنها وابستگی به خودش باقی ماند ، خودش هم از جهان شخصی روح خارج می شود تا او بتواند به خود شناسی کامل دست یابد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر