عشق ، یکی از راه هایی است که می تواند روح را از محیط اطراف جدا کرده و او را به جهان شخصی اش نزدیک کند .
البتّه این جا از عشق به انسان دیگر سخن می گوییم . عشق ، فرد را تنها می کند و به او خلوت و سکوت می بخشد . در این خلوت و تنهایی ، روح به بازیابی خویش می پردازد و خود را می بیند و می شناسد . برای همین دوران عاشقی ، تأثیرگذار است و خاطره اش تا پایان عمر باقی می ماند . اکثر انسان ها از کنار تأثیرات عشق به سادگی می گذرند ، ولی این دوره ، زندگی شخص را عوض می کند و به او دید جدیدی می بخشد .
از انرژی و قدرت عشق می توان استفاده کرد و جهان شخصی خویش را کشف کرد و ساکن آن شد . به هر حال
هورمون های دوره ی عاشقی اثرشان موقّتی ست و فرد به دید معمولی خویش برمی گردد ، امّا در همان دوران کوتاه ، می توان به جهان شخصی دست یافت و آن را درک کرد و به مرور با مراقبه و تفکّر ، آن را عمیق تر شناخت .
از کنار احساسات عاشقانه ، به سادگی نگذرید . این خلوت انسانی را می توان به خلوت روحانی تبدیل کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر