صبر

صبر ، یکی از ارکان اصلی سیر و سلوک معنوی است . بدون صبر ، سالک چونان مرغی

پرشکسته در دریای حوادث و وقایع غوطه ور است و گاهی به زیر و گاهی به رو ، از آب

شور ناگواری ها می نوشد ، بدون آنکه بداند چرا ؟

صبر است که آرام و قرار ایجاد می کند در دل سالک و او را وادار می کند که با تأمل در

اتّفاقات روزمرّه بنگرد و گرفتنی ها را بگیرد، از آنچه گذراست . صبر ، مایه ی حکمت و

آگاهی است و در درون سالک ، چراغی می افروزد که شب های تاریک بیابان های مسیر

به حقّ را ، روشن می کند و او را در مسیر نگه می دارد . سالک بی صبر ، به هر دری

می زند و هر بی قراریی می کند که باعث می شود آرامش و هماهنگی او با مسیر، به هم

بخورد و تمرکز او روی سلوک ، از بین برود .

سلوک برای سالک ، کار اصلی در زندگی است و سالکی که رابطه اش با راه به هم

بخورد ، سالکی بیکاراست ، سرگشته در وادی پریشانی ؛ نه راهی به  شهر دارد ،

 پیش آدم های عادی و نه کاری در بیابان های بی انتها و دریاهای دور ، در مسیر

رهروان و عارفان واقعی .