استادی

راه چیست ؟ مسیر مشخصی که ما را به خودشناسی و خداشناسی لازم  برای خوشبختی

 می رساند . راه به ما یاد می دهد تا به آسایش و آرامشی که شادی و نشاط  در بر دارد ،

  برسیم . شادی و شعفی که در نتیجه ی شناخت خود و هماهنگی بین کالبدهای  وجودمان ،

 به دست می آید .

آگاهی ، همه جا روشنایی به همراه دارد . و روشنایی ، اطمینان و آسودگی .  آسودگی به

شادی مجال می دهد تا پایکوبی کند .

این ، مرحله ی اوّل راه است . راه ، برای همه ، این کار را می کند . این نقطه ای است که هر

چلایی به آن می رسد . امّا راه ، از این به بعد هم ، ادامه دارد . که البتّه اختیاری است . چون

 ممکن است آسایشی که در قسمت اوّل راه به دست آمده ، در این قسمت از دست برود .

قسمت دوّم راه معنوی ، به استادی در راه می انجامد و قبول مسؤلیّت راهنمایی چلاهای

تازه وارد  . و این به  چلا و توانایی هایش برمی گردد که این وظیفه را قبول کند یا نه .

 هر چلایی درطول مسیر خود ، ناگزیر از کمک به دیگر چلاها می باشد که لازمه ی

 پیشروی در راه معنوی است . چون تا آموخته هایت را به دیگران منتقل نکنی ، درس

جدیدی  نمی گیری . چلا به کارهای فردی و دلمشغولی های شخصی اش می رسد و راه

را هم در کنار دارد ، امّا استادی مقوله ی دیگری است . برای رسیدن به استادی ، چلا

تمام دلمشغولی هایش را ازبین می برد و کار شخصی دیگری برایش نمی ماند ، جز راه .

چلایی که مرحله ی استادی راه را شروع می کند ، همه ی وجود خود را در اختیار راه

می گذارد تا راه ، هر طور که صلاح دید ، از آن استفاده کند و آن را تغییرشکل دهد . راه

دیگر از کنار چلا نمی گذرد ، از درونش می گذرد و او را کاملاً دگرگون می کند . ما با

شخص جدیدی روبرو هستیم که پشت سرش راه است و پیش رو ، راه . در درون راه و

در بیرون ، راه .  او راه شده است و چلاهای دیگر ، از درون او می گذرند .