هنرمند

حالا اینجا تفاوت کار شاعرانی مثل حافظ و مولانا با دیگران ، حتّا با سعدی مشخّص می شود . حافظ و مولانا مصالح 

کارخویش را ازمناطقی بالاتر از دیگران آورده اند . برای همین با کتاب حافظ فال می گیرند . او کارش را از مناطق بالای

طبقه ی اثیری آورده و برای آدم های عادّی و زندگی های معمولی شان اینقدر دید از بالایی دارد که بتواند مسیرهای 

تکراری زندگی را تشخیص دهد و راهنمایی کند . با کتاب مولانا هم می شود فال گرفت ، منتها مولانا آنقدر بالا پریده که   

ازدسترس مردم عادّی خارج است و او را درک نمی کنند . مولانا مصالح کارش را از طبقه ی ذهن آورده و از این بابت ،  

مشابه موتزارت است . حافظ ، مصالح زندگی آدم ها را با مصالح خویش که از بالا آورده ، در هم آمیخته و به این ترکیب 

شگفت رسیده که آدم های عادّی ، قسمت هایی از کارش را می فهمند و با قسمت هایی که نمی فهمند ، فال می گیرند .  

سعدی ، مصالح کارش را از قسمت های پایین طبقه ی اثیری آورده و با مشاهدات و کتاب هایی که خوانده ، در هم آمیخته

و به این ترکیب کاملاً زمینی رسیده که البتّه شیرین است ، حتّا پخته تر از کار حافظ ؛ به خاطر سفرهایی که سعدی داشته ،

امّا به واسطه ی پایین بودن منطقه ی اثیری اش ، از الهامی که در کار حافظ مشاهده می شود ، خبری نیست .

همه ی هنرمندان و مخترعان این توانایی را، اکثراً ناخودآگاه ، دارند که به طبقه ی اثیری سفر کنند . چون در طبقه ی اثیری

است که می توان مصالحی که از هر کجا ، چه از فیزیک ، چه از خود طبقه ی اثیری و چه از طبقه ی ذهن ، جمع آوری شده ،

مخلوط کرد . عمل ترکیب در این طبقه انجام می شود و کار هنری یا اختراع و اکتشاف به وجود می آید .

و فرق یک هنرمند و مخترع با مردم عادّی در همین است . چون هر چه قدر هم که مصالح کار داشته باشی ، تا در طبقه ی

اثیری مخلوط نشود ، کار هنری پدید نمی آید . مقاله ی روزنامه یا مطالب علمی و فلسفی به وجود می آیند ، ولی کار

هنری که اصلی ترین مشخصه ی آن ، به پرواز درآوردن روح مخاطب است ، به وجود نمی آید .

و هر چه یک هنرمند بتواند مدّت بیشتری درطبقه ی اثیری بماند ، قدرت اثرش در برانگیختن روح بیشتر می شود . برای    

همین است که هنرمندان به شیوه های مختلفی سعی می کنند که درطبقه ی اثیری بمانند که استفاده از موادّ مخدّر

متداول ترین روش است که بدون اینکه خود بدانند ، کارشان را از انرژی های منفی انباشته می کند .