مصالح کار ذهن ، اوهام و پندارهای او از جهان هست . ذهن با تصوّری که از جهان می کند ، جهان شخصی خویش را
می سازد . این جهان بنا بر تناسخات هر فرد و دوران کودکی او ساخته می شود . ذهن تا آخر عمر در این جهان که تا
حدود سن دوازده سالگی ساخت آن ادامه می یابد ، زندگی می کند . بنابراین جای تعجّب ندارد وقتی می بینید یک آدم پیر
چقدر کودکانه می اندیشد یا باورها و عادت هایی که تا آخر عمر باقی می مانند و می بینیم سنّمان دارد زیاد می شود ،
ولی تغییری در افکارمان پدید نمی آید و انگار همان آدم ده سال پیش هستیم .
باید چاره ای اندیشید ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر